სიტყვები რომელიც ამოსუნთქვას ამოჰყვა!

ჩაბნელებული ოთახი (ვიდეო)

                                     ჩაბნელებულ ოთახში დუმილი და მეტი რა?
                                     მარტოობის ხმაური, ალკოჰოლიც არა და,
                                     ახლა ისევ ბავშვივით მოვინდომე მეტირა,
                                     გული ვერ დავიმშვიდე ჩემი გრძნობის კარადა.
                                     უშენობას ვინახავ მხრებიანი საკიდით,
                                     იქვე შენზე ოცნებებს მის კუთხეში ვაყუდებ,
                                     სანამ შენს მონატრებას ძველმანებში გავყიდი,
                                     მიცქერს უჯრის სიღრმიდან პეპლიანი საყურე.
                                     ჩემს კარადას ვნებებში ჩრჩილი შემოჩვევია,
                                     გამალებით ისრუტავს ალუზიურ საწყისებს,
                                     ჩემს გულს ალბათ სულ არა, ანდა ოდნავ ეჭვიანს,
                                     სანამ ფეთქვას ლამობს და სანამ კვდომას დაიწყებს
                                     სწადიხარ და წლებივით არ იკითხავ ჩემო და
                                     მერე ალბათ იპოვი ძველ ფიქრებში გამტვერილს,
                                     გადმოვიღებ მგზავრივით უშენობის ჩემოდანს
                                     და მთელს სივრცეს საგზალად ჩახუტებით გავტენი.
                                     ჩემს კარადას მფარველობს სქელყდიანი ბიბლია,
                                     უღმერთობის ქალაქში ანგელოზებს ჩავბარდი,
                                     ახლა მე უშენობა ისე არ შემიძლია,
                                     როგორც დაკვრა როიალს - ყველაკლავიშჩავარდნილს.
                                     ახლა შესატყვისია ჩემთვის შავი ფერები,
                                     მინდა ვნების ჯარებმა შეტევებით დამღალოს,
                                     თითქოს გვერდზე წევხარ და ისე შემეფერები,
                                     როგორც კვირტის დასკდომა გაზაფხულის საღამოს.
                                     გარეთ მარტის სიმკაცრეს მობურცვია ტუჩები,
                                     ალბათ ახლა მაღლიდან საბოლოოდ იწვიმებს,
                                     ვწერვარ, მტვრიან სარეცელს, ვიგუებ და ვრწმუნდები,
                                     ჩემში შენი სხეულის სიფერმკრთალე ვიტირე.
                                     მარტოობამ ნოტები მოიპარა ქუჩიდან,
                                     ფარდის უკან გოლგოთა, მსხვერპლად სხივი ვიწირე,
                                     გარეთ მარტის სიმკაცრეს მოებერა ტუჩი და
                                     სადაცაა ზეციდან უშენობა იწვიმებს..